Poleski Park Narodowy – park narodowy położony w województwie lubelskim, w polskiej części Polesia, utworzony 1 maja 1990. Obejmuje liczne bagna, torfowiska i jeziora krasowe oraz naturalne kompleksy leśne z bogactwem flory i fauny, znajdujące się na Równinie Łęczyńsko-Włodawskiej. Powierzchnia parku wynosi 9.764,3071 ha, zaś jego otuliny 13.624,25 ha. Symbolem parku jest żuraw.

Park wchodzi w skład Rezerwatu Biosfery „Polesie Zachodnie”, który od 2012 roku stał się rezerwatem transgranicznym, po połączeniu z Rezerwatem Biosfery „Polesie Nadbużańskie” i Szackim Rezerwatem Biosfery. Jest także chroniony przez konwencję ramsarską jako ważny obszar podmokły.

Park położony jest w zachodniej części Polesia, w obrębie Równiny Łęczyńsko-Włodawskiej. Obszar parku jest równinny, silnie podmokły, na którym procesy formowania się dolin rzecznych jeszcze prawie się nie zaznaczyły. Jego powierzchnia jest płaska, z dużą ilością jezior, stawów, bagien i torfowisk. Prawie cały teren parku zajmują równiny torfowe. Jedynie w części środkowej, w okolicy Woli Wereszczyńskiej, wznosi się niewysoki, płaski garb wapienny. W południowej części widoczny jest niewielki garb kredowego podłoża, oddzielający centralną część obszaru chronionego od basenu Jezior Uściwierskich. Z kolei na północy tereny te ogranicza ciąg moren z okresu zlodowacenia środkowopolskiego. Na terenie parku można podziwiać namiastkę tundry lub lasotundry, wysuniętą najdalej na południowy zachód w Europie. Zachowane w tym rejonie ekosystemy bagienne to obszary, które rozwijały się bez ingerencji człowieka od czasów ustąpienia ostatniego zlodowacenia.

więcej informacji na stronie PPN – http://www.poleskipn.pl/

Okuninka
Wieś letniskowa – leży w środkowo wschodniej części województwa lubelskiego, 7 km na południe od Włodawy przy drodze z Białej Podlaskiej do Chełma. Około 500 stałych mieszkańców, zabudowa rozproszona.
Swą nazwę wieś prawdopodobnie zawdzięcza okoniom żyjącym w jeziorze lub podmokłym zagłębieniom które nazywano „okami”. Niezwykle atrakcyjne położenie nad Jeziorem Białym sprzyja rozwojowi turystyki i agroturystyki.
Jezioro Białe, nad którym leży Okuninka, wchodzi w skład najdalej na północny wschód wysuniętej grupy jezior Pojezierza Łęczyńsko – Włodawskiego. W sąsiedztwie największego Jeziora Białego (106ha) występują jeziora mniejsze: Glinki (47ha), Czarne(24ha), Święte(6ha), Rogoźne (6ha), Lipiniec (4ha). Jezioro ma łatwy dostęp do wody, twarde piaszczyste dno. Żyje w nim wiele gatunków ryb, m.in. szczupak, sielawa, sandacz, węgorz. Nad jeziorem można spotkać kaczki krzyżówki, perkozy, czaple siwe, łabędzie, błotniki stawowe. Od strony południowej jezioro otoczone jest lasem należącym do Sobiborskiego Parku Krajobrazowego.
Wokół jeziora w odległości 100-150 m od jego brzegów biegnie lokalna droga i zlokalizowane są liczne ośrodki wypoczynkowe. W sezonie letnim czynne są restauracje, kawiarnie, wypożyczalnie sprzętu sportowego i pływackiego, kino letnie, boiska do gier i zabaw, camping, pola namiotowe, zakłady gastronomiczne. Dzięki najwyższym na całym Pojezierzu Łęczyńsko – Włodawskim wartościom głębokości średniej – 14,1 m ( największa głębokość 33,6 m) i pojemności – 14998 m3 jezioro charakteryzuje się wysoką odpornością na degradację i mimo dużego ruchu turystycznego posiada II klasę czystości.
W sezonie letnim miedzy Włodawą a Okuninką kursuje komunikacja miejska. We wsi jest 6 przystanków rozmieszczonych przy drodze wokół jeziora. Od czerwca do końca sierpnia wszystkie autobusy kursowe PKS z Włodawy lub Białej Podlaskiej do Chełma i Zamościa jadą obwodnicą jeziora. Jest też kilka połączeń pospiesznych Lublin – Okuninka.